ارتباط معکوس لیکوپن و توده چربی بدن با سیستم ایمنی هومورال دربیماران دیابتی نوع ۲: یک نقش احتمالی در ایجاد اتروژنز

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس نوع 2 (t2dm) معمولا افراد را تحت عوارض کوتاه و دراز مدت قرار می دهد. هدف از این تحقیق تعیین اثرات احتمالی دوز فیزیولوژیک لیکوپن و توده چربی بدن بر روی سیستم ایمنی هومورال در بیماران دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش ها: 35 دیابتی نوع 2 با سن 9±54 سال (زن و مرد) انتخاب و وارد کار آزمائی بالینی دو سوکور مورد- شاهدی 2 ماهه شدند. بعد از دوره 2 هفته ای پاکسازی با منع مصرف منابع غذائی لیکوپن، بیماران 8 هفته به دو گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن (mg/d10) (16=n) یا پلاسبو (19=n) تقسیم شدند. به بیماران آموزش داده شد که در طول مطالعه حتی الاامکان رژیم غذائی و فعالیت بدنی خود را تغییر ندهند. یافته ها: در گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن سطح سرمی لیکوپن افزایش داشت (001/0< p). در حالی که دریافت رژیمی انرژی و مواد مغذی آن ها تغییری نداشت، در گروه دریافت کننده مکمل لیکوپن نسبت ظرفیت آنتی اکسیدانی تام به شاخص مالون دی آلدئید به طور معنی داری افزایش یافت (007/0=p). سطح سرمی لیکوپن به طور معنی داری با igg آن ها ارتباط داشت (008/0 = p و 338/0 = r). در مقابل، تغییرات سطح سرمی لیکوپن به طور مستقیم با igm آن ها رابطه داشت (044/0 =p و 415/0= r). تغییرات مقادیر توده چربی به شکل قابل توجهی مستقیما با igg رابطه داشت (044/0 =p و 415/0 = r) اما رابطه معکوسی با igm دیده شد (021/0 =p و 469/0 - = r). نتیجه گیری: در صورتی که چربی بدنه ای باعث بهبود سیستم ایمنی هومورال سازگار شود، احتمالا لیکوپن از طریق ممانعت از تشکیل mda/ldl، باعث کاهش پاسخ ایمنی هومورال بخش سازگار وابسته به t cell می شود. این یافته دلالت بر نقش پیشگیری کننده لیکوپن از بروز عوارض دراز مدت دیابت، بخصوص آتروژنز دارد. واژگان کلیدی: دیابت ملیتوس نوع 2، توده چربی، لیکوپن، استرس اکسیداتیو